Hoe een bescheiden F1 magazine de halve paddock tot wanhoop drijft

Het duurde welgeteld één dag, voordat de ethische commissie van de FIA tot de conclusie kwam dat er bij de familie Wolff werkelijk niets aan de hand was en de aantijgingen volledig ongegrond waren. Toto en Susie Wolff werden door de FIA van alle blaam gezuiverd, al was hun woede daarmee allerminst gezakt. Tot op de dag van vandaag willen ze weten wie precies het verhaal over vermeende belangenverstrengeling de wereld in heeft geholpen. Welk medium hierover als eerste publiceerde?

Omstreden magazine en hoofdredacteur 

Dat was BusinessF1 Magazine, dat zich beriep op ‘anonieme bronnen’ die hadden geklaagd over Wolff. Bij het grote publiek is het Britse blad niet of nauwelijks bekend. Niet zo vreemd, want BusinessF1 Magazine ligt niet in de schappen bij de lokale sigarenboer. Om het maandelijks verschijnende magazine te lezen is een abonnement van 260 dollar per jaar nodig. 

Op de website van het magazine staat een interessant stuk tekst: “Feiten en aandacht voor details blijven de overheersende redactionele filosofie van BusinessF1. Het is verslaggeving zonder een vooropgezette agenda van het hoogste niveau, waardoor de kwaliteit van het vertellen van verhalen constant hoog is. Dit komt omdat BusinessF1-schrijvers het verhaal achter het verhaal proberen te vertellen.”

“Als het goed is, wordt het goede gemeld, maar als het slecht is, schuwen we niet om het slechte te melden. Er is eenvoudigweg geen ander tijdschrift zoals dit; dat actuele, eerlijke analyses biedt. Mensen houden misschien niet altijd van alles wat wordt geschreven, maar ze respecteren het altijd omdat het echt onafhankelijk is, zonder banden met organisaties die actief zijn in de autosport. De redacteur heeft volledige autoriteit en autonomie en legt alleen verantwoording af aan zijn collega's.”

Horner volgende onderwerp van BusinessF1

Het verhaal rond het echtpaar Wolff bleek in elk geval onjuist, al liet de hoofdredacteur in het eerstvolgende nummer weten nog volledig achter zijn artikel te staan. Deze Tom Rubython blijkt een op zijn zachtst gezegd een zeer controversiële journalist. Geen andere journalist in het Verenigd Koninkrijk heeft gedurende zijn loopbaan zoveel rechtszaken wegens smaad moeten voeren als Rubython. Onder anderen Max Mosley (voormalig voorzitter FIA) en Bernie Ecclestone (voormalig eigenaar van de Formule 1 én in een grijs verleden compagnon van Rubython) daagden hem ooit voor het gerecht.

Dat het daar niet bij gaat blijven, lijkt aannemelijk. De inkt van het verhaal Wolff was amper opgedroogd of BusinessF1 waagde zich alweer aan een volgend verhaal: de affaire rond Christian Horner. Waar andere media de nodige discretie betrachten, schreef Rubython in de maart-editie pagina’s vol over de zaak, waarbij de volledige naam van het vermeende, vrouwelijke slachtoffer voluit en herhaaldelijk werd gemeld. In de journalistieke wereld is dat not done. 

Irritatie in de Formule 1-paddock

In het huidige nummer doet BusinessF1 er zelfs een schepje bovenop: tientallen pagina’s zijn er besteed aan de interne problemen bij Red Bull en ook weer over de zaak rondom Horner. Zo is er een groot artikel over de onafhankelijke advocaat die onderzoek naar de aantijgingen zou hebben gedaan. Klein detail: Red Bull beweert bij hoog en laag dat dit helemaal niet de bewuste advocaat is. De lijst met feitelijke onjuistheden in alleen al dit artikel is bovendien ellenlang.

Journalisten proberen zo goed als mogelijk verhalen uit andere media te checken; bij de F1-teams, de FIA of de Formule 1. “Stond in BusinessF1, nietwaar? Ik zou het maar laten liggen, klopt niks van”, is wat je tegenwoordig steeds vaker hoort, waarna er een diepe zucht volgt. En zo is het een bescheiden F1 magazine dus gelukt om bij een aanzienlijk deel van de paddock de nodige irritatie op te wekken.