Voorpublicatie | Zo vernam Guenther Steiner dat Haas F1 hem aan de kant schoof

Uit Unfiltered door Guenther Steiner

“Hi Gene”, zei ik. “Hoe gaat het? Vrolijk kerstfeest.”
Ik sta er normaal gesproken niet om te springen om mijn telefoon te beantwoorden, terwijl ik bezig ben om in de kerstperiode de beste kwaliteit varkensvlees in een Italiaanse supermarkt uit te zoeken. Maar uiteindelijk was hij mijn baas.
“Het gaat goed”, zei hij. “Jij ook een gelukkig kerstfeest.” Vervolgens sprak hij een minuut of zo over koetjes en kalfjes. Ik stond op het punt om te vragen waarom hij belde, toen hij stopte en van onderwerp veranderde. Godzijdank. “Waarom denk je dat we het zo slecht doen, Guenther?”, vroeg hij.
“We hebben dit een miljoen keer doorgesproken, Gene”, zei ik. “Om jezelf te verbeteren, moet je investeren en ons dichter bij het budgetplafond krijgen.”

Toen volgde een kleine tirade over hoeveel geld hij door de jaren heen in het team had geïnvesteerd, waarop ik zei dat het team kortgeleden ingeschat was op een waarde van een miljard dollar, en ik recent een investeerder voor 200 miljoen dollar had gevonden, die hij had afgewezen. “Ik ken ook mensen die het team direct willen kopen, Gene. Je hoeft het maar te zeggen.” Een volgende kleine tirade volgde over dat hij het team niet wilde verkopen, wat ik had verwacht, en toen stopte hij.

“In elk geval, Guenther, je contract loopt af en ik heb besloten het niet te verlengen.”
"OK. Gene, dat is prima voor mij”, zei ik en ik hing de telefoon op. Het gesprek kan niet meer dan zes of zeven minuten hebben geduurd, van het begin tot het einde. Na tien jaar.
Gezien wat er gedurende het seizoen was gebeurd en de impasse over investeringen en het budgetplafond, had ik het misschien moeten verwachten. Feit is, dat ik tegen het einde van 2023, gevoelloos was geworden en ik überhaupt weinig meer dacht, behalve dan hoe we in godsnaam uit deze puinhoop zouden komen. Plotseling voelde ik gelatenheid, het gevoel dat ik zo lang had proberen af te wenden. Ik was een vrij man.”

"Wie was dat?”, vroeg Gertie nonchalant. Ze had echt geen idee wat er zonet was gebeurd.
“Dat was Gene”, zei ik. “Hij neemt afscheid van me.”
“Hij wat?!” Haar stem was minimaal een octaaf omhoog gegaan en twee keer zo luid geworden.
“Hij neemt afscheid van me”, herhaalde ik. “Vanaf dit moment ben ik niet meer de teambaas van het Haas F1-team. Ik ben een werkloze man van middelbare leeftijd.”
“Maar dat kan hij niet doen.”
“Dat kan hij en hij heeft het gedaan. Het is zijn team. Raad eens wat dat betekent? Ik ben een vrij man, Gertie.”