Vijf conclusies na de Australische Grand Prix

Een race die gepaard is gegaan met enige vuurwerk en enkele spraakmakende verrassingen. Hoewel het nog te vroeg is voor harde conclusies te trekken qua performance, viel toch het één en ander op. Wat hebben we geleerd van de Grand Prix van Australië? Tijd voor een opsomming.

Gelijk willen knallen in je eerste race bij een nieuw team. Vervolgens achter je nieuwe, gevestigde teamgenoot kwalificeren bij notabene je thuis-GP… De overstap van Daniel Ricciardo van Red Bull Racing naar Renault is één van de meest besproken gebeurtenissen van het afgelopen seizoen. Na een door DNF's geplaagde slotcampagne, helpt het niet om op zo’n wijze het nieuwe dienstverband in te luiden. Ricciardo voegde letterlijk daad bij het woord ‘vleugellam’, door het gras met twee wielen te scheren bij de start, en daartussen op een slecht zichtbare drempel zijn voorvleugel te amputeren.

De felgele petjes – ruim vertegenwoordigd in Melbourne sinds de overstap – zullen zich ongetwijfeld achter de oren gekrabd hebben bij het aanschouwen van het tafereel. De Australische Ricciardo fans stonden wat dat betreft met twee lege handen op de tribune. Géén competitief team meer voor hun held en daarbij een DNF. Teamgenoot Nico Hulkenberg kan daarentegen straks degelijk ‘thuiskomen’ met een zevende plek.

Een moeizame weekendstart en met één coureur bij voorbaat buitenspel, door een onhandige miscalculatie in de kwalificatie. Maar toch, RBR en Max Verstappen openen het seizoen (en toegenomen samenwerking met Honda) middels een welverdiende podiumplek. Het was even knijpen – houdt die auto het wel? En ‘pas op die grasmat’, maar de Nederlander verzegelde de seizoenstart met een hoopgevend resultaat die het moraal in de thuisbasis (en Japan) veel goeds zal doen.

Max pakt hiermee zijn eerste podiumplek op Albert Park en de allereerste podiumplek voor Honda sinds 2008. Het team rekent evengoed af met een kwakkelende beginvorm van afgelopen jaren en bewijst de waarde van de lessen uit de grotendeels stabiele wintertest. Het einde van de relatie met Renault krijgt evengoed een zelfredzamere betekenis – de nieuwe samenwerking met Honda snoert de critici de mond (in elk geval voor nu) en brengt eveneens rust in de tent. Hetzelfde geldt voor de Japanners, die na een afgang met McLaren de weg omhoog lijken te hebben teruggevonden bij een competitief en capabel team.

De nieuwe reglementen van 2019 werden meermaals aan de tand gevoeld door de teams. Tot voorkort, stond niemand daar te springen vanwege de relatief immense kosten om versimpelde, grotere vleugels te introduceren ter behoeve van volgen en inhalen. Hoewel dat laatste ons nog steeds grotendeels bespaard werd op het krappe circuit, lijkt het erop dat volgen aanzienlijk makkelijker en langduriger plaatsvindt. Kortom: de eerste signalen zijn bemoedigend, want de potentie van inhalen stijgt op circuits waar dat iets gemakkelijker gaat.

Wondermiddel? Niet echt. Verstappen erkende dat de banden nog steeds veel hitte produceerden in nabijheid van zijn voorligger. Niettemin lijkt het DRS-effect door de vergrootte achtervleugel ook ongeveer met 20% toe te nemen, waardoor de momentum bij inhalen een stapje groter is. Daarnaast, het probleem is in elk geval niet erger. De Grand Prix van Bahrein over twee weken zal qua meer inhalen sowieso dienen als betere graadmeter.

Hulde! Valtteri Bottas wist de GP voor de eerste bocht te winnen door van P1 startende Mercedes-teamgenoot Lewis Hamilton te passeren. De Fin controleerde de wedstrijd daarna probleemloos en sloeg uiteindelijk een gat van ruim 20 sec om met de snelste ronde en ‘driver of the day’ het seizoen in te luiden. Verdiend en terecht, maar ook vooral verrassend. Bijna niemand, behalve de Finnen dan, hierop gerekend. Na een ongelukkig rampjaar is dit startschot een heerlijke opsteker.

Achteraf meldde Mercedes dat Hamilton kampte met vloerschade, maar dat mag de pret voor de 26 punten rijkere Bottas zeker niet drukken. Hij begint het seizoen met een psychologisch voordeel en tankt zelfvertrouwen tijdens de beginronde van een heel lang seizoen. Puppy’s knuffelen voor de camera terzijde; de tot voorkort uitvoerig overschatte Bottas heeft laten zien dat hij het nog kan. De racepace van een naar behoren werkende Mercedes W10 moet ook echt wel erkend worden, want de Zilveren Pijlen zijn daarmee weer gewoon de favoriet.

Ook deze verandering werd initieel niet met open armen ontvangen door de teams, maar de fans – de initiators ervan – mogen oprecht blij zijn met het resultaat. Wederom geen baanbrekende toevoeging die het systeem fundamenteel verandert, maar wél een extra ‘handvat’ om de spanningsboog in de slotrondes steun te bieden.

Ook al reed Bottas ver van voren – het tijdgebonden duel tussen hem en Verstappen, zorgde voor extra spanning in het slotdeel van een anders toch behoorlijk statische race. Over een heel seizoen spreekt men toch over 21 uiteindelijk heel belangrijke punten en hoewel niet iedereen hiervan profiteert is deze toevoeging een leuke extra die de kijkers thuis scherper houdt.

Ze hoeven in elk geval (even) niet meer met de druk van favoriet om te gaan. Vooralsnog is Ferrari aan het seizoen begonnen met een disillusie. Ook al oogde de SF90 nog zo sterk in Barcelona, op het minder vergelijkbare Albert Park viel de Italiaanse formatie behoorlijk door de mand.

Terwijl daar in 2018 – ondanks het ruimschoots missen van een pole – een overwinning tegenover stond, finishten Sebastian Vettel en Charles Leclerc schadebeperkend, maar roemloos op de vierde en vijfde plaats. De pace ontbrak echt duidelijk en op zo’n wijze beginnen aan de campagne moet pijn doen. Mercedes herbevestigde intussen grotendeels overtuigend de dominantie van de afgelopen jaren. Ze moeten in Maranello dus hard aan de bak om mee te komen.