Timing leek perfect voor De Vries: 'F1-debuut Hamilton was succesverhaal'
F1 Nieuws
Nyck de Vries heeft altijd vastgehouden aan zijn droom om Formule 1-coureur te worden, maar er zijn momenten geweest waarop hij die droom bijna had opgegeven. Dat hij ook op fysiek gebied een laatbloeier was hielp daar niet bij, zo vertelt De Vries in de podcast Tauri Talk.
De Vries heeft via een lange en ietwat ongebruikelijke omweg de F1 bereikt. Toen hij in 2017 vanuit GP3 overstapte naar de Formule 2 leek alles nog volgens plan te verlopen, maar in 2018 wist hij niet in de top drie te eindigen in het klassement en zag hij diverse collega-coureurs de grote overstap maken naar de Formule 1. Het daaropvolgende jaar veroverde hij de titel, maar die prestatie werd niet beloond met een vast zitje in de koningsklasse van de autosport.
Vier jaar later ziet de Nederlander zijn grote droom toch nog werkelijkheid worden. Intussen heeft hij een Formule E-kampioenschap op zijn naam gezet en is hij jarenlang werkzaam geweest als test- en reservecoureur van Mercedes. In die hoedanigheid deed zich bij de Grand Prix van Italië de ultieme kans voor: Alexander Albon werd ziek en De Vries mocht voor hem invallen bij Williams.
Lange weg naar F1 voor De Vries
Met zijn GP-debuut maakte hij voldoende indruk op Helmut Marko om een vast zitje bij AlphaTauri te verdienen. “Ik hoor bij de oudere jongens, dus ik heb een lange weg afgelegd om hier te komen”, vertelt De Vries. “Net als alle jonge coureurs begon mijn carrière in de karts. Ik ben opgegroeid met veel van de huidige coureurs op de grid en heb het gevoel dat ik deel uitmaak van hun generatie.”
In 2010 tekende hij voor het opleidingsprogramma voor McLaren. “Ik denk dat de timing destijds heel goed was, want het debuut van Lewis in de Formule 1 werd natuurlijk een succesverhaal. Daarom waren veel F1-teams geïnteresseerd in het scouten van jonge coureurs omdat zij dat succes wilden herhalen”, vervolgt de Friese coureur zijn verhaal.
De seizoenen die volgden in de juniorcategorieën verliepen echter niet geheel vlekkeloos, wat volgens De Vries deels te wijten was aan het feit dat hij op fysiek gebied achter liep op de rest. “Ik denk dat ik fysiek nog wat onderontwikkeld was. Ik was een laatbloeier: ik was zeventien, maar mijn lichaam leek eerder veertien.” Toch zegevierde hij uiteindelijk in de Formule Renault, waarna hij derde werd in de Formule Renault 3.5. Hierna volgde echter een zwaar seizoen in de GP3-klasse.
Moeilijke tijd na verlies van steun McLaren
Waar hij aanvankelijk een gouden toekomst tegemoet leek te gaan bij McLaren, was het Lando Norris die uiteindelijk doorstroomde naar de koningsklasse van de autosport. De Vries verloor eind 2016 de financiële steun van het team uit Woking. “Vanaf dat jaar ging ik een moeilijke tijd tegemoet, omdat ik eigenlijk geen enkele manier had om mijn carrière voort te zetten. Er was geen financiële steun meer en ik niet wist hoe ik verder moest", vertelt De Vries.
Hij overwoog om zijn F1-droom op te geven, maar wist zichzelf in 2017 op de valreep te verzekeren van een zitje in F2 met behulp van Ricardo Gelael, vader van rivaal Sean Gelael. Zijn eerste seizoen in de klasse draaide voornamelijk om overleven en zorgen dat hij in de eenzitters kon blijven racen.
Het jaar erop was uiterst competitief met coureurs als George Russell, Lando Norris en Alex Albon, die alle drie voor hem eindigden in het kampioenschap en doorstroomden naar F1. De Vries bleef achter en hoewel hij een jaar later zelf de titel won, had de F1 geen plaats voor hem. Wel bood Mercedes hem een contract aan als test- en reservecoureur. Uiteindelijk zou dit hem alsnog een vast zitje opleveren door zijn optreden in Monza.
Wel zou het nog een paar jaar duren voordat De Vries die kans zou krijgen. In de tussentijd kwam hij uit in de LMP2-klasse van het World Endurance Championship en deed hij vier keer mee aan de 24 uur van Le Mans, met als beste resultaat een vierde plaats in 2022. Zijn grootste succes boekte hij echter in de Formule E, waar hij in het seizoen van 2020-2021 wereldkampioen werd.