Zes jaar na het ongeluk: Een eerbetoon aan de strijder Michael Schumacher

Na een weergaloze reeks van vijf wereldtitels op rij, belandden Schumacher en Ferrari in 2005 in een dip. Dit had grotendeels te maken met een wijziging van het bandenreglement. In dat jaar moesten races namelijk op één set banden uitgereden worden en Bridgestone had daar simpelweg een minder competitieve band voor geleverd dan Michelin.

Ten tijde van de bandenoorlog was zo’n achterstand dodelijk, zeker voor Ferrari, dat als enige topteam met Bridgestone’s reed. McLaren en Renault wisten te profiteren en domineerden het seizoen, terwijl Ferrari zijn best moest doen om de andere Michelin-teams achter zich te houden. Met dank aan de flater van Michelin in Indianapolis wisten ze nog een keer te winnen, maar al met al was het een beschamend slecht seizoen voor het team uit Maranello.

Een moeizaam begin van 2006

Voor 2006 werden de V10 motoren vervangen voor de V8-variant, maar verder bleven de auto’s eigenlijk ongewijzigd. Het belangrijkste was dat het bandenreglement weer werd teruggedraaid. Er mocht tijdens de races weer gewisseld worden.

Schumacher behaalde meteen bij de eerste Grand Prix in Bahrein pole position en werd uiteindelijk tweede in de race, iets wat hem sinds zijn dominante jaren niet meer gelukt was. In de daaropvolgende twee races in Maleisië en Australië liep hij echter weer achter de feiten aan, wat in Melbourne zelfs resulteerde in een zeldzame crash.

Voor velen was dit het teken dat het tijdperk Schumacher definitief ten einde kwam. Fernando Alonso en Kimi Raikkonen zouden de regie overnemen. De inmiddels 37-jarige Schumacher zou zich echter nog één keer oprichten, om in één van de meest spannende seizoenen van deze eeuw op een waardige manier ten onder te gaan.

Schumacher gaat bij thuisrace Ferrari het gevecht aan

Tijdens de thuisrace van Ferrari in Imola wist hij Alonso voor het eerst in een direct gevecht te verslaan. Rondenlang hield hij de Spanjaard achter zich. Twee weken later op de Nürburgring haalde hij de Renault zelfs in, met behulp van een betere pitstopstrategie en een aantal supersnelle ronden. De grote kampioen leek herboren.

Na die race was Alonso echter weer aan zet. De man uit Oviedo won vier races op rij. Schumacher werd drie keer tweede, maar schoot zichzelf in de voet door tijdens de kwalificatie van de Grand Prix van Monaco zijn auto te parkeren om zo Alonso van een snelle ronde te weerhouden. De actie was uiterst doorzichtig en de FIA bestrafte de Duitser door hem achteraan te laten starten. Hierdoor kwam hij niet verder dan de vijfde plaats.

Ondanks de overwinningen bij de Grand Prix van San Marino en Europa, lag Schumacher nu een straatlengte achter op Alonso, die in zijn Renault niet lager dan tweede was gefinisht. Hierdoor stond hij halverwege het seizoen op 84 punten en Schumacher slechts 59. Met de puntentelling uit die tijd kon Alonso zich dus twee uitvalbeurten veroorloven.

Nog één laatste comeback

En die uitvalbeurten zouden er ook komen, maar niet nadat Schumacher eerst aan zijn eigen reeks overwinningen begon. Hij won in de Verenigde Staten, Frankrijk en Duitsland en bracht daarmee zijn achterstand terug naar elf punten. In Hongarije viel Alonso vervolgens voor het eerst uit, maar kon Schumacher amper profiteren en in Turkije reden de gezamenlijk achter een oppermachtige Felipe Massa aan.

Met nog vier races te gaan was Alonso samen met de betrouwbare Renault dus nog altijd de bovenliggende partij. Hij hoefde in principe alleen maar achter Schumacher aan te rijden en hij werd wereldkampioen. Op de Renault kon hij vertrouwen, want die ging (destijds) nooit stuk.

Tijdens de Grand Prix van Italië in Monza sloeg echter alles om. Uit het niets plofte de V8 achter Alonso’s rug en onder luid gejuich van de tifosi verdween hij in een rookwolk van het circuit. Het Italiaanse weekend vol emotie werd compleet toen Schumacher na zijn overwinning aankondigde afscheid te zullen nemen van de sport.

Ongekend spannende ontknoping gaat als een nachtkaars uit

De spanning in het kampioenschap was mede door deze aankondiging ongekend. Schumacher stond nog maar twee punten achter in het kampioenschap en had drie races de tijd om zijn carrière met een achtste wereldtitel af te sluiten. Het sprookje leek werkelijkheid te worden toen Schumacher, mede dankzij een prachtige inhaalactie door het gras, in China wéér wist te winnen.

Met twee races te gaan stonden beide partijen nu precies gelijk in punten. Het zag er goed uit voor Schumacher. Het circuit van Suzuka, waar de voorlaatste race van het seizoen verreden werd, lag de Ferrari goed en hij reed in de eerste fase van de wedstrijd dan ook gemakkelijk aan de leiding. Totdat ook bij Ferrari de pechduivel toesloeg. Net als de Renault ging de V8 achterin de auto van Schumi in rook op. Alonso won de race en realistisch gezien kwam het kampioenschap daarmee ten einde.

De laatste race in Brazilië zegt alles over het karakter van Schumacher. Met een minieme kans op de titel reed hij als een bezetene om toch nog alles uit deze kleine kans te halen. Door een lekke band raakte hij achterop en vocht zich uiteindelijk op heroïsche wijze terug naar de vierde plaats. Het was niet genoeg, maar met deze laatste race en zijn laatste seizoen bij Ferrari bewees hij zijn fans een geweldige dienst. Ze konden met opgeheven hoofd afscheid van hem nemen.